46- TÜRKİYE’Yİ DOLAŞMASI GEREKEN BİR MÜZİKAL

Bugün 3 Haziran. Büyük Vatan Şairi Nazım Hikmet’in ölüm günü.

Şu günlerde sahnelenmeye başlayan bir müzikal var.

Sahne jargonuyla prömiyer denilen izleyici önündeki ilk gösterimini izledim. Bana verilen programa göre ikinci gösterim bugün saat 20.30’da Barış Manço Kültür Merkezi’nde olacak. 5-13 Haziran tarihlerindeyse Baba Sahne’de izleyici karşısına çıkacak. Müzikalin adı:

“OD: Sevda Ateşten Bir Gömlek”

Kısacası: “Nazım Hikmet Müzikali”

Yazım-Kurgu-Beste-Oynayan: Hasan Yükselir.

Yönetmen-Oynayan: Ümit Çırak

Orkestrayı kuran: Ozan Sarıboğa

İki perde üzerinde kurgulanan bir HDF yapımı.

Nazım Hikmet denildiğinde akla, sevda, hasret, vatan ve dahi komünist bir şair düşer. Bu kavramlar Nazım Hikmet’in kemre (kabuk) tutmuş yaralarıdır.

“Nazım Hikmet Müzikali, hapishane koşullarında bile politik mücadeleyi sanatsal yaratıma dönüştüren büyük şairin yaşamı boyunca yakasını bırakmayan aşk ve ayrılıklarını konu alan şiirlerinden kurgulanarak Hasan Yükselir tarafından bestelenmiş bir Müzikaldir.”

Müziğin dili evrenseldir, tanımlaması genel kabul gören bir klişedir. Müzik, seslendiriliş şekliyle sözlü ve sözsüz olarak ikiye ayrılır. Sözsüz olanını, inceltilmiş duygularımız meşrebince zihnimizde bir hikâye canlandırarak dinleriz. Ya da hiçbir hikâye giydirmeden daha öncelerden zihnimize kodlanmış olan hoş duyguları uyandırması hazzıyla dinleriz.

Bir de müziğin ete kemiğe bürünme hâli var. Müziğin ete kemiğe bürünmesini sağlayan etken, sözünün/şiirinin hikâyesidir.

Örneğin “Zeytinyağlı da yiyemem aman / Basma da fistan giyemem aman” diyen bir ezgiyi dinlerken hadi tekil olarak düşünürseniz yeme işine akıl erdirdiniz de yanında fistan giyememek ne alaka, diyeceksinizdir. Fakat size hikâyesi anlatıldığında iki çelişiğin sırf zihinlere bir “şeyleri” nakşetmek için kafiye yardımıyla yan yana getirildiğini anlayacaksınızdır. İşte müziğin ete kemiğe büründürülmesi hâli budur.

Hasan Yükselir’in geçmişinde tiyatroculuk var. Yazıp oynayıp söylediği Nazım Hikmet şiirleri, bu müzikal içerisinde tam anlamıyla ete kemiğe büründürülmüş durumda. Şimdiye kadar zaten kulağınızda asılı olan şiirler, hikâyeleriyle beraber Hasan Yükselir yorumuyla daha bir anlam kazanıp ballanmış.

Müzikaller, temalı/tiyatrolu konser sınıfına girer. Ya da tiyatro/oyun eşlikli müzik dinletisi diyebiliriz. İnceltilmiş duygularınıza çift sanat alanında at koşturtursunuz. Hem teatral tatmin hem de müziksel tatmin almış olursunuz.

Türk kültür hayatında bir zamanlar müstesna bir yer tutan müzikallere hasret bırakıldık. Ondandır ki anlam hanelerimizin (sanat belleğimizin) tozuna fıskiye tutmak istedim bu müzikal sayesinde.

İşte “OD: Nazım Hikmet Müzikali” bu hasretliğimize huşu içerisinde ara verdirecek kalitede, hatta konusu itibarıyla aşılması zor tatta olan bir müzikaldir. Bundandır ki dimağların pasını silkelemek için tüm Türkiye’yi gezdirilmesi gereken bir eserdir, dedim.

Gâh hüzün doluyorsunuz, gâh muziplik yakalıyorsunuz, gâh bugün Pazar, diyerek hapishane tutsaklığına meydan okunuşun buruk sevincini yaşıyorsunuz. Nazım Hikmet’in inişli çıkışlı aşk dramları sizi birazcık fazlasıyla burkacaktır. Hele hele hem bedensel olarak bir hak, hem de bir türün (insanın) biyolojik devamlılığı için isyana ramak duyguları seslendiren şiir sahnelenmesinde oldukça burkulacaksınız. Nazım Hikmet’in yaşadığı dramlar karşısında birden, Roma’dan bu yana gelişerek gelen hukuk felsefesinin anlamsız kalışına öfke dolu bir yelken açıyorsunuz. Melodram vehmine kapılma değil bu. Burkulmak, insaniyete mahsustur.

Spoiler (alıntı-parça) vererek tadını kaçırmak istemem. Hasan Yükselir ve Ümit Çırak anlatımda ve müzikte pazılın parçaları misali birbirlerini öylesine tamamlıyorlar ki sahnede es kaza bir kekremsilik na mümkün. Diyelim ki anlamaz olduğum için umursamadan es geçtim eserin müzikal omurgasını. Sırf Hasan Yükselir’in sesine, müzikalitesine mihman olmak için giderdim.

Bana kalsa sırf dinlemek için hiçbir konsere gitmem. Salondaki temaşadan haz aldığım için gitme duygusu daha ağır basar. Amma amma temalı, yani konulu konserlere koşa koşa gidebilirim. Değerli bir müzisyen dostumuza sözünü ettiğim üzere temalı bir konser metni yazma hevesim vardı. Tembelim işte. Hâlen denemeye kalkışmadım.

Çok sanat yazısı yazdım. Hiçbirinde ısrarcı olmadım. Özellikle İstanbul’daki arkadaşlarıma hem ısrar hem de olanca demokratlığımla (!) emrediyorum! Ülkemiz, sanatın budandığı hatta kökünün kesilmeye çalışıldığı Türkiye’dir. Bir daha gelir gelmez bilemem. İllaki 5 ya da 13 Haziran günlü ajandanıza yerinizi şimdiden ayırtmak için not düşünüz.

E daha fazla söyletmen beni.

A-sosyal medyada açıklamasız, anlamsız bırakılan videoları takip edenlerin e şair burada ne demek istemiş, misali isyanlarına yol açacak şekilde bırakmayayım yazının sonunu.

İşte tıklayacağınız yer: www.babasahne.com